Hersenspinsel

Het is gebeurd…
Ik ben niet zo’n taalfreak maar soms vallen woorden me op. En kan ik me uren lang bezig houden met hoe deze woorden onderling met elkaar verbonden zijn, ik verbaas me er dan over dat me dat nooit eerder is opgevallen. 
Zo ook vanmorgen.
Het begon allemaal met één enkel zinnetje: ‘Het is gebeurd.’ 
Duidelijk verleden tijd, maar zo voelde het niet. Ik was er nog wel degelijk mee bezig. 
Vroeger kwam ik regelmatig in de Achterhoek, daar gebruikte ze het woord ‘beuren’ als in optillen, dragen. 
In dat verband zou het woord ‘gebeurd’ dus letterlijk betekenen dat je het niet meer draagt, je hebt het neergezet, losgelaten. Je tilt er niet meer ( zo zwaar) aan. 
De verbindingen tussen de verschillende woorden en betekenissen duizelen me even. 
Dus het is pas echt ge-beurd als ik het heb los gelaten. Anders gebeurt het dus nog steeds. 
Waar dan? Waar gebeurt het dan nog? Zowel het verleden als de toekomst bestaan enkel in mijn hoofd. Dat is op zich voor mij geen nieuw inzicht maar de schoonheid of helderheid die in de zin ‘Het is gebeurd’ verborgen lag zag ik nooit eerder. 
Als ik er dan nog steeds zwaar aan til, doe ik dat dus helemaal zelf. Tillen als ook in de betekenis van oplichten. Ik licht mezelf op door er mee rond te blijven lopen. Want het hoeft niet, ik kan ‘het hele gebeuren’ ook achter me laten. Ik ben de enige die dat kan doen.
En als ik het dan heb losgelaten, als ik er in mijn hoofd niet meer mee bezig ben, is het dan níét gebeurd? 
Tóch. Ik héb het gedragen, ik ben er mee bezig geweest, en voor zover ik die herkende heb ik de les die er in zat geleerd. Maar ik draag het niet meer met me mee én ik draag het niemand na. 
Pas dan is het echt gebeurd.