Wat is compassie?
Compassie (of mededogen) kan omschreven worden als het vermogen ons betrokken te voelen bij pijn en lijden, zowel van onszelf als van anderen. Het gaat samen met de wens om deze pijn en dit lijden te verlichten en de bereidheid om daar verantwoordelijkheid voor te nemen. 
Compassie is een algemeen menselijke eigenschap die bij iedereen in aanleg aanwezig is, maar die vaak om verschillende redenen niet tot bloei gekomen is.
In een compassie training bieden we allerlei mogelijkheden tot het ontwikkelen van mildheid en compassie aan. 
Eerst wordt aandacht besteed aan zelfcompassie (onder het motto 'Maak de wereld milder, laten we bij onszelf beginnen'). Later biedt de training ook oefeningen waarmee je compassie naar anderen toe kunt ontwikkelen. 

MBCL 
De cursus Mindfulness Based Compassionate Living is ontwikkeld door Erik van den Brink en Frits Koster. Ze brachten hierin hun kennis en ervaring samen vanuit de westerse wetenschap en oude oosterse wijsheid-tradities.
Zij zagen dat veel mensen blij zijn met de verfrissende benadering van de mindfulness, maar dat het toch vaak lastig blijft om 'zichzelf met vriendelijke ogen te aanschouwen'. Van daaruit is deze training ontwikkeld. 
Ik heb met veel plezier bij deze twee inspirerende heren de opleiding tot MBCL-trainer mogen volgen. 

Onderzoek naar (zelf-)compassie
(Zelf)compassie blijkt bevorderlijk te zijn voor ons psychisch en lichamelijk welzijn en voor ons sociaal functioneren. Een gestaag groeiende hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek toont aan dat zelfcompassie samengaat met:

• een verzachtende invloed op de impact van negatieve gebeurtenissen
• meer persoonlijk initiatief, een grotere vaardigheid om met moeilijkheden om te gaan en het nemen van verantwoordelijkheid voor eigen acties ( ook wanneer die ongunstig uitpakken)
• minder angst om fouten te maken en minder angst voor afwijzing
• meer zelfrespect, sympathie en begrip voor eigen tekortkomingen
• een betere zelfzorg en een gezonder eetgedrag
• meer emotionele intelligentie en een effectievere emotieregulatie, door emoties met vriendelijkheid in plaats van vijandigheid te benaderen.
• meer positieve emoties, wijsheid, levensgeluk en optimisme
• meer sociale verbindenheid
• gezonder funktioneren van onze hersenen en neurobiologische systemen.

Bovenstaande heb ik overgenomen uit de introductie van het boek Compassie in je leven, geschreven door Frits Koster en Erik van den Brink. 

Compassie in je leven
Mindfulness verdiepen met heartfulness

Dit boek zullen we ook gebruiken in de Compassietraining. 

De training start op dinsdag 13 september, bestaat uit 9 bijeenkomsten waarvan één stilteavond en is verdeeld over 17 weken. De laatste avond is op dinsdag 10 januari.

Meer informatie: ​www.verhip.nu/compassietraining

Je bent welkom op de gratis en geheel vrijblijvende kennismakingsavond op dinsdag  23 augustus, vanaf 19.30 uur, in de Verhipstudio in Grootebroek. 
Maar je kunt je natuurlijk ook gelijk aanmelden voor de training. 

Graag tot ziens! 

                                                                                                                                                                         Maretty

Het is gebeurd…
Ik ben niet zo’n taalfreak maar soms vallen woorden me op. En kan ik me uren lang bezig houden met hoe deze woorden onderling met elkaar verbonden zijn, ik verbaas me er dan over dat me dat nooit eerder is opgevallen. 
Zo ook vanmorgen.
Het begon allemaal met één enkel zinnetje: ‘Het is gebeurd.’ 
Duidelijk verleden tijd, maar zo voelde het niet. Ik was er nog wel degelijk mee bezig. 
Vroeger kwam ik regelmatig in de Achterhoek, daar gebruikte ze het woord ‘beuren’ als in optillen, dragen. 
In dat verband zou het woord ‘gebeurd’ dus letterlijk betekenen dat je het niet meer draagt, je hebt het neergezet, losgelaten. Je tilt er niet meer ( zo zwaar) aan. 
De verbindingen tussen de verschillende woorden en betekenissen duizelen me even. 
Dus het is pas echt ge-beurd als ik het heb los gelaten. Anders gebeurt het dus nog steeds. 
Waar dan? Waar gebeurt het dan nog? Zowel het verleden als de toekomst bestaan enkel in mijn hoofd. Dat is op zich voor mij geen nieuw inzicht maar de schoonheid of helderheid die in de zin ‘Het is gebeurd’ verborgen lag zag ik nooit eerder. 
Als ik er dan nog steeds zwaar aan til, doe ik dat dus helemaal zelf. Tillen als ook in de betekenis van oplichten. Ik licht mezelf op door er mee rond te blijven lopen. Want het hoeft niet, ik kan ‘het hele gebeuren’ ook achter me laten. Ik ben de enige die dat kan doen.
En als ik het dan heb losgelaten, als ik er in mijn hoofd niet meer mee bezig ben, is het dan níét gebeurd? 
Tóch. Ik héb het gedragen, ik ben er mee bezig geweest, en voor zover ik die herkende heb ik de les die er in zat geleerd. Maar ik draag het niet meer met me mee én ik draag het niemand na. 
Pas dan is het echt gebeurd. 

​MINDFULNESS

‘Is dit ook niet iets voor jou?’, vroeg ik mijn beste vriendin. Ik doelde op de Mindfulness-cursus waar ik mijzelf voor had opgegeven. Er was niet veel overtuigingskracht voor nodig om mijn vriendin ertoe te bewegen zich ook in te schrijven.

En daar gingen we: wekenlang achter elkaar richting Grootebroek. We raakten er beiden van overtuigd dat die mindfulness inderdaad iets voor ons was. We deden ons best ‘in het nu’ te leven, deden trouw de drie-minuten ademhalingsoefeningen en probeerden dagelijks te mediteren, los te laten en te accepteren. En ja…het hielp ons beter het dagelijks leven door!

Na de cursus bleek al gauw dat mijn vriendin eierstokkanker had. Ondanks operaties, chemo’s en diverse andere therapieën bleek zij ongeneeslijk ziek te zijn. Al snel na de diagnose vertelde ze mij zóóó blij te zijn dat zij de cursus had gedaan. Hierdoor leerde zij beter met haar ziekte om te gaan.

Nu, ruim twee jaar later, kreeg mijn vriendin de boodschap dat zij niet lang meer te leven heeft. Zij en haar man waren intussen verhuisd naar Zutphen om daar in de nabije toekomst te gaan wonen in een woongroep. Wat had zij zich daar op verheugd! Zij had altijd gehoopt de opening nog mee te maken! En nu kwam het besef dat dat er toch echt niet van zou komen…..

Vlak na deze afschuwelijk boodschap reisde ik naar haar toe. Wat heb ik een bewondering voor haar reactie op de fatale mededeling. 

Dit is wat zij tegen mij zei: ‘Wat ben ik toch godsgruwelijk blij dat jij me toen hebt meegevraagd. Zonder de mindfulness had ik echt niet geweten hoe ik met mijn ziekte had moeten omgaan!’

​Een paar dagen alleen in een vakantiehuisje.
Ik hoop hier de rust te vinden om weer te gaan schrijven.
De zon schijnt, de vogels fluiten, konijntjes maaien het gras, ik moet niets.
Een perfecte plek om ‘tot jezelf te komen’. Dat klopt. 
De situatie dwingt mij er toe of helpt me er bij. Hoe zal ik het zeggen?
Ik ben onrustig, het voelt alles behalve prettig.
Er is voldoende gelegenheid om dit ‘tot mezelf komen’ te verzachten of misschien zelfs te ontvluchten. 
Ze lokken me. De tv, de radio, tijdschriften, klusjes in de tuin en natuurlijk de smartphone met een directe link naar de rest van de wereld. De wereld die er altijd is, maar die ik nou net even achter me wou laten. Het ding trekt mijn aandacht.
Ik film een konijntje omlijst met een bont vogelconcert. Best mooi. Ik deel het op Facebook.
Moet ik nou echt de hele wereld laten weten wat ik hier hoor en zie? Het voelt voor mij alsof het dan meer waarde krijgt.
Waarom eigenlijk? Waarom deel ik dit? 
Het filmpje toont de rust van de natuur, niet mijn innerlijke onrust. Het toont niet mijn grotendeels onbewuste zoektocht om ‘tot mezelf te komen’ en hoe daar dan ook weer snel bij weg te gaan. 
Ik besluit mijn smartphone weg te leggen. Radio en tv zijn uit, de tijdschriften terug in de kast. 
De onrust in mij is duidelijk voelbaar, maar nu niet alleen maar onprettig. Ik merk het op. Precies zoals ik dat ook in een meditatie doe, alleen heb ik mezelf nu geen eindtijd gegeven en zit ik niet stil op een kussen. 
Ik verbind me met de dingen om me heen die er al die tijd al ‘gewoon zijn’. Ik drink een glas water. De vogels zingen, ze lijken nu luider en met meer dan net. De zon verwarmt mijn rug, de wind streelt mijn huid, het gras kriebelt me. 
Paardebloemen, pinksterbloemen, madeliefjes en vergeet-me-nietjes. Ineens zie ik hoeveel verschillende bloemen zich om mij heen in het gras hebben verstopt. Ik pak mijn camera en leg ze vast. Waarom? Ik zie ze toch, is dat niet genoeg? 
Mijn gedachten vliegen alle kanten op, ik vlieg er achter aan. 
Soms kan ik even bij de waarneming van mijn zintuigen blijven. Op zo’n moment merk ik op wat er daarvoor niet was en weet ik dat er nog meer voor mij verborgen is. 
Ik kruip er in. In alles wat ik waar kan nemen, en dan groeit het. De geluiden, de beelden, het gevoel op mijn huid, alles groeit.
Een beestje loopt over mijn been, ik stuur het niet weg, ik blijf er bij met mijn aandacht, het gevoel groeit, het lijkt alsof ik er in op ga. 
Ik verdwijn er in. In de vogels, in het gras, de warmte van de zon. Een zweefwespje hangt pal voor mijn neus stil in de lucht en kijkt me aan. 
Wie kijkt eigenlijk wat aan? Denk ik een fractie van een seconde later? Ik was er niet. Ik was even weg of ik was even alles. 
Dit gaat verder dan ‘tot mezelf komen’. Ik ga door mezelf heen. Alsof ik binnenstebuiten keer en ik buiten mij kan zien wat binnen was en andersom. 
Als ik me hier werkelijk aan overgeef blijft er niets van mij over. Dan vervaagt de grens tussen mij en het gras en is er alleen nog maar kriebelen. Dan vervaagt de grens tussen mij en de vogels en is er alleen nog maar fluiten. Dan vervaagt ook de grens tussen mij, het papier en de pen en is er enkel schrijven. 
Ik ga er letterlijk in op. 
Ik ben aangekomen.


( onderwerp: mindfulness ) 

Lela in het NHD, blij mee!
Blij dat ik binnen mocht komen.
Blij met het enthousiasme, de verwondering het samenspel met bewoners, personeel en familie.
Blij met de steun van de Lionsclub.
Blij met de aandacht van het NHD.
Heel erg blij dus. 

Al enige tijd ben ik op deze blogpagina minder actief dan ik me had voorgenomen. De laatste maanden ben ik wel actief op mijn mamadagboek. Mamadag is een blog wat ik bijhoudt over de zorg voor mijn moeder. Als je wilt kan je daar een kijkje nemen via deze link:
http://mamadag.weebly.com/

Op Mamadag deel ik mijn ervaring in de zorg voor mijn moeder, zij leidt aan dementie. Ik combineer dit met de kennis en ervaring uit mijn vak.

Clown Deuntje volgde bij Verhip verschillende cursussen clownerie, waaronder "Mag ik even binnenkomen? -de cursus" . Met dit mooie verhaal geeft ze iets weer van wat de cursussen voor haar hebben betekend. 
Dankjewel lieve Deuntje, graag tot speels!  
Maretty


De tuin van clownerie

Gebaseerd op de meditatie ‘Berg en Bloem’ van Edel Maex, aangeboden in de cursus ‘Mag ik even binnenkomen?’ 

 Dank je wel tuin, dat je mij mijn gang liet gaan, toen ik het zo hard nodig had. Dat je mij in jou liet werken, zonder dat ik na hoefde te denken. Zodat de herinneringen aan hoe fijn het vroeger was, zomaar ineens naar boven kwamen. Dat ik op mijn blote voeten in het gras liep als kind. De koude sprietjes die tussen mijn tenen kriebelden. De vele uren die ik met mijn handen in de modder zat. Neuriënd op zoek naar beestjes.

Dank je wel dat ik mocht huilen, zonder mij daarvoor te hoeven schamen. Je nam mijn tranen berustend in je op. Ze verdwenen gewoon in de modder. En tot mijn verbazing deed ik jou daar geen kwaad mee. Ik heb het nagekeken, maar ik heb nergens plekken gezien waar je niet meer groeide, doordat mijn tranen daar liggen. In tegendeel. Ik zie hoe er steeds meer planten tot volle bloei komen. Heb ik wellicht wat toegevoegd? Ik durfde kwetsbaar te zijn, omdat ik merkte dat het geen schade met zich mee bracht. In tegendeel. Ik voel hoe ik steeds meer kan groeien. Als een berg in de tuin. Geen berg die als een vulkaan plotseling uit zou kunnen barsten, waardoor mensen bang van mij zullen worden. Geen berg die zo ontworteld is dat er modderstromen ontstaan bij regen, waardoor mensen overspoeld zouden kunnen worden. Maar een berg waar gras op groeit. En bomen en bloemen. Waar je vrij bent en met modder mag kliederen. Waarop kinderen mogen spelen en springen, om te kijken wat ze allemaal (aan) kunnen. En als ze dan genoeg zelfvertrouwen hebben opgebouwd door te voelen dat de berg niet bezwijkt onder hun gespeel en gespring, wordt hen de kracht mee gegeven om zelf ook zo’n berg op te bouwen.

Ik dacht dat ik het kwijt was tuin, mijn kracht. Zoveel gedaan, maar die kracht leek toch echt foetsie. Al zoveel mooie bloemen ontmoet, die altijd bleven staan om te groeten en te delen wat zij hadden; liefde, warmte en aandacht. Maar ik bleef op zoek. Mijn voetstappen klonken hol daar vanbinnen.

Tot ik in een ruimte kwam waar ik de aanwijzingen kreeg om kracht te voelen. Ik wist helemaal niet dat ik zo sterk ben!? Tot ik mij vandaag ineens bedacht tuin, terwijl ik in jou aan het werk was, dat die kracht er altijd al heeft gezeten. Dat die kracht wel steeds groter lijkt te worden, maar misschien alleen maar omdat ik hem nu durf toe te laten en durf te voeden met de liefde, warmte en aandacht van al die bloemen om mij heen.

Terwijl ik jou ontdoe van je laatste wintersluier tuin, zie ik al het nieuwe leven dat volop aan het groeien is, onder die sluier vandaan komen. Je zag er eerst wat verpieterd uit. Het is niet dat de levenskracht er niet was, het moest alleen tevoorschijn gehaald worden. Door iets wat aanmoedigt, iets dat raakt.

In gedachten zie ik de oudere mensen die ik soms spreek voor mij. Onder hun sluier van ouderdom, gaat door de aandacht kracht groeien en bloeien, ogen stralen, het hart is opgeladen; terwijl ze vertellen over wat hen gelukkig maakt. Kom maar op: het mag!!! Laten we samen stralen! Laten we lekker ondeugend doen. Omdat de zuster toch niet kijkt. En al kijkt ze wel, dan doen we het lekker toch. Misschien gaat ze wel meedoen. Mag ze ook even spelen en springen.

En neuriënd zoeken we naar beestjes. Hele lieve beestjes. Ze kruipen op onze vingers, spreiden hun doorzichtige vleugeltjes, zakken door de knietjes en stijgen schommelend op... Dag, tot ziens! Tot speels :-)

 Deuntje



 

In de afgelopen week heeft Pleun, samen met 'de Buurman' mogen spelen op het Sinterklaasfeest van afdeling de Vijzelmolen van Leekerweide. 
Onder de muzikale begeleiding van de Buurman ( Klaas Kloppenburg van Muziekfeestje.nl ) leerde Pleun, samen met haar publiek de fijne kneepjes van het Pietenvak. Steeds als ze voor en onderdeel geslaagd was ontving zij weer een nieuw onderdeel van haar Pietenkleren. 
Alle bewoners én het personeel van de Vijzelmolen waren betrokken bij het verhaal en ieder leverde op zijn eigen unieke manier een gewéldige bijdrage. Natuurlijk is er ook veel bij gezongen, want daar houd Sinterklaas van. 
Toen, na een uur spelen, Pleun meer Piet dan Pleun was ging ze het dak op en kwam terug met zakken vol cadeautjes. 
Juist doordat de inbreng van het publiek groot is, is het mogelijk het spel zeer fijn af te stemmen op de energie, de mogelijkheden en de interesse van alle aanwezigen. We hebben samen genoten.
Ik hoop hier later nog een paar foto's van de avond bij te kunnen voegen. 

Een dag later  werden Pleun en de Buurman verwacht bij Graham and Brown in Middenmeer om daar met de kinderen van het personeel de Sint op te wachten. 
Ook nu lukte het Pleun om met veel hulp van de kinderen zich om te toveren tot Piet. In het begin waren veel kinderen wat verlegen of gespannen, het is ook niet niets als je weet dat je straks Sinterklaas een hand mag geven. 
Toch, in de loop van het uur, voelden ze zich steeds meer vrij om mee te spelen en te zingen. Zodat uiteindelijk het "Sinterklaasje kom maar binnen met je vriend" vol enthousiasme gezongen werd.
Pleun kreeg van Sint nog een jaartje de tijd om aan haar kleur te werken, ze was nog niet zwart genoeg, dus ze mocht nog niet mee. 
Ze is daarom nog het hele jaar in te huren om samen met de Buurman langs te komen voor wat  muzikale Poestwerkzaamheden, liefst zwart :-) . 

Vanmorgen heb ik iets nieuws gedaan. Je weet misschien dat ik hou van nieuwe dingen doen. Het is spannend want het kán natuurlijk 'mis' gaan, maar vaak is het ook heel erg leuk. 
Vandaag was het gewéldig!
Ik zou spelen op een afdeling in een verzorgingshuis. Een plek waar ik vaker speel, dus dat deel was niet nieuw. Ook het karakter 'Pleun van Poets en Onderhoud' is daar vaker geweest, Pleun zit in mijn bloed, dus ook dat was vertrouwd. Tot zover niets nieuws.
Maar ik had beloofd dat Pleun daar met een muzikant zou komen, dus daar werd op gerekend, en toen bleek de muzikant waarmee ik eigenlijk zou gaan niet te kunnen. 
Zoveel tijd had ik niet, en zoveel muzikanten die geschikt zouden zijn voor deze 'klus' ken ik ook niet. Ik besloot een oproep te plaatsen op Facebook. Op die oproep is door verschillende mensen gereageerd en Klaas (van muziekfeestje.nl)  was er één van. Klaas paste in het plaatje dat ik voor ogen had. Maar tijd om echt kennis te maken en dit voor te bereiden was er niet.  We besloten samen om er maar gewoon ín te duiken. We wisten beide dat we konden vertrouwen om onze eigen kwaliteit, ik weet dat ik het spel kan spelen wat daar past, Klaas wist dat hij de muziek kon brengen die daar past. 
Maar of we het ook sámen tot een vloeiend geheel zouden kunnen maken...
We vonden het beide wel een beetje spannend, maar het vertrouwen was groter. 
We ontmoette elkaar vanmorgen, we dronken samen een kopje koffie, we kleedde ons om en we gingen.
De kapstok voor ons spel was eenvoudig: Pleun kwam poetsen en omdat het nou eenmaal lekkerder poetst als je er bij zingt had ze Buurman Klaas gevraagd om met haar mee te gaan.

En toen gebeurde er iets magisch. We stapten samen in de flow, een flow waarin ook ons publiek zich uitgenodigd voelde. Het werd féést! 
Samen zingen, spelen met ruimte voor álles wat zich aandiende. In contact met elkaar en ons publiek. We hoefden alleen maar met de stroom mee en de stroom werd alleen maar sterker, we konden niet anders dan volgen. Ons publiek lachte, zong mee, klapte mee en pinkte hier en daar een traan weg van ontroering. 
En terwijl ik dit schrijft ontroert het mij ook. En klinkt er een liedje in mijn hoofd wat we vanmorgen hebben gezongen.
What a wonderful world. 
Wat is het toch prachtig als dingen moeiteloos op hun plek vallen.
Dankjewel Klaas, dit smaakt naar meer, dus gráág tot een volgende keer. 

Maretty