Vanmorgen heb ik iets nieuws gedaan. Je weet misschien dat ik hou van nieuwe dingen doen. Het is spannend want het kán natuurlijk 'mis' gaan, maar vaak is het ook heel erg leuk. 
Vandaag was het gewéldig!
Ik zou spelen op een afdeling in een verzorgingshuis. Een plek waar ik vaker speel, dus dat deel was niet nieuw. Ook het karakter 'Pleun van Poets en Onderhoud' is daar vaker geweest, Pleun zit in mijn bloed, dus ook dat was vertrouwd. Tot zover niets nieuws.
Maar ik had beloofd dat Pleun daar met een muzikant zou komen, dus daar werd op gerekend, en toen bleek de muzikant waarmee ik eigenlijk zou gaan niet te kunnen. 
Zoveel tijd had ik niet, en zoveel muzikanten die geschikt zouden zijn voor deze 'klus' ken ik ook niet. Ik besloot een oproep te plaatsen op Facebook. Op die oproep is door verschillende mensen gereageerd en Klaas (van muziekfeestje.nl)  was er één van. Klaas paste in het plaatje dat ik voor ogen had. Maar tijd om echt kennis te maken en dit voor te bereiden was er niet.  We besloten samen om er maar gewoon ín te duiken. We wisten beide dat we konden vertrouwen om onze eigen kwaliteit, ik weet dat ik het spel kan spelen wat daar past, Klaas wist dat hij de muziek kon brengen die daar past. 
Maar of we het ook sámen tot een vloeiend geheel zouden kunnen maken...
We vonden het beide wel een beetje spannend, maar het vertrouwen was groter. 
We ontmoette elkaar vanmorgen, we dronken samen een kopje koffie, we kleedde ons om en we gingen.
De kapstok voor ons spel was eenvoudig: Pleun kwam poetsen en omdat het nou eenmaal lekkerder poetst als je er bij zingt had ze Buurman Klaas gevraagd om met haar mee te gaan.

En toen gebeurde er iets magisch. We stapten samen in de flow, een flow waarin ook ons publiek zich uitgenodigd voelde. Het werd féést! 
Samen zingen, spelen met ruimte voor álles wat zich aandiende. In contact met elkaar en ons publiek. We hoefden alleen maar met de stroom mee en de stroom werd alleen maar sterker, we konden niet anders dan volgen. Ons publiek lachte, zong mee, klapte mee en pinkte hier en daar een traan weg van ontroering. 
En terwijl ik dit schrijft ontroert het mij ook. En klinkt er een liedje in mijn hoofd wat we vanmorgen hebben gezongen.
What a wonderful world. 
Wat is het toch prachtig als dingen moeiteloos op hun plek vallen.
Dankjewel Klaas, dit smaakt naar meer, dus gráág tot een volgende keer. 

Maretty