Het is gebeurd…
Ik ben niet zo’n taalfreak maar soms vallen woorden me op. En kan ik me uren lang bezig houden met hoe deze woorden onderling met elkaar verbonden zijn, ik verbaas me er dan over dat me dat nooit eerder is opgevallen. 
Zo ook vanmorgen.
Het begon allemaal met één enkel zinnetje: ‘Het is gebeurd.’ 
Duidelijk verleden tijd, maar zo voelde het niet. Ik was er nog wel degelijk mee bezig. 
Vroeger kwam ik regelmatig in de Achterhoek, daar gebruikte ze het woord ‘beuren’ als in optillen, dragen. 
In dat verband zou het woord ‘gebeurd’ dus letterlijk betekenen dat je het niet meer draagt, je hebt het neergezet, losgelaten. Je tilt er niet meer ( zo zwaar) aan. 
De verbindingen tussen de verschillende woorden en betekenissen duizelen me even. 
Dus het is pas echt ge-beurd als ik het heb los gelaten. Anders gebeurt het dus nog steeds. 
Waar dan? Waar gebeurt het dan nog? Zowel het verleden als de toekomst bestaan enkel in mijn hoofd. Dat is op zich voor mij geen nieuw inzicht maar de schoonheid of helderheid die in de zin ‘Het is gebeurd’ verborgen lag zag ik nooit eerder. 
Als ik er dan nog steeds zwaar aan til, doe ik dat dus helemaal zelf. Tillen als ook in de betekenis van oplichten. Ik licht mezelf op door er mee rond te blijven lopen. Want het hoeft niet, ik kan ‘het hele gebeuren’ ook achter me laten. Ik ben de enige die dat kan doen.
En als ik het dan heb losgelaten, als ik er in mijn hoofd niet meer mee bezig ben, is het dan níét gebeurd? 
Tóch. Ik héb het gedragen, ik ben er mee bezig geweest, en voor zover ik die herkende heb ik de les die er in zat geleerd. Maar ik draag het niet meer met me mee én ik draag het niemand na. 
Pas dan is het echt gebeurd. 

​MINDFULNESS

‘Is dit ook niet iets voor jou?’, vroeg ik mijn beste vriendin. Ik doelde op de Mindfulness-cursus waar ik mijzelf voor had opgegeven. Er was niet veel overtuigingskracht voor nodig om mijn vriendin ertoe te bewegen zich ook in te schrijven.

En daar gingen we: wekenlang achter elkaar richting Grootebroek. We raakten er beiden van overtuigd dat die mindfulness inderdaad iets voor ons was. We deden ons best ‘in het nu’ te leven, deden trouw de drie-minuten ademhalingsoefeningen en probeerden dagelijks te mediteren, los te laten en te accepteren. En ja…het hielp ons beter het dagelijks leven door!

Na de cursus bleek al gauw dat mijn vriendin eierstokkanker had. Ondanks operaties, chemo’s en diverse andere therapieën bleek zij ongeneeslijk ziek te zijn. Al snel na de diagnose vertelde ze mij zóóó blij te zijn dat zij de cursus had gedaan. Hierdoor leerde zij beter met haar ziekte om te gaan.

Nu, ruim twee jaar later, kreeg mijn vriendin de boodschap dat zij niet lang meer te leven heeft. Zij en haar man waren intussen verhuisd naar Zutphen om daar in de nabije toekomst te gaan wonen in een woongroep. Wat had zij zich daar op verheugd! Zij had altijd gehoopt de opening nog mee te maken! En nu kwam het besef dat dat er toch echt niet van zou komen…..

Vlak na deze afschuwelijk boodschap reisde ik naar haar toe. Wat heb ik een bewondering voor haar reactie op de fatale mededeling. 

Dit is wat zij tegen mij zei: ‘Wat ben ik toch godsgruwelijk blij dat jij me toen hebt meegevraagd. Zonder de mindfulness had ik echt niet geweten hoe ik met mijn ziekte had moeten omgaan!’

​Een paar dagen alleen in een vakantiehuisje.
Ik hoop hier de rust te vinden om weer te gaan schrijven.
De zon schijnt, de vogels fluiten, konijntjes maaien het gras, ik moet niets.
Een perfecte plek om ‘tot jezelf te komen’. Dat klopt. 
De situatie dwingt mij er toe of helpt me er bij. Hoe zal ik het zeggen?
Ik ben onrustig, het voelt alles behalve prettig.
Er is voldoende gelegenheid om dit ‘tot mezelf komen’ te verzachten of misschien zelfs te ontvluchten. 
Ze lokken me. De tv, de radio, tijdschriften, klusjes in de tuin en natuurlijk de smartphone met een directe link naar de rest van de wereld. De wereld die er altijd is, maar die ik nou net even achter me wou laten. Het ding trekt mijn aandacht.
Ik film een konijntje omlijst met een bont vogelconcert. Best mooi. Ik deel het op Facebook.
Moet ik nou echt de hele wereld laten weten wat ik hier hoor en zie? Het voelt voor mij alsof het dan meer waarde krijgt.
Waarom eigenlijk? Waarom deel ik dit? 
Het filmpje toont de rust van de natuur, niet mijn innerlijke onrust. Het toont niet mijn grotendeels onbewuste zoektocht om ‘tot mezelf te komen’ en hoe daar dan ook weer snel bij weg te gaan. 
Ik besluit mijn smartphone weg te leggen. Radio en tv zijn uit, de tijdschriften terug in de kast. 
De onrust in mij is duidelijk voelbaar, maar nu niet alleen maar onprettig. Ik merk het op. Precies zoals ik dat ook in een meditatie doe, alleen heb ik mezelf nu geen eindtijd gegeven en zit ik niet stil op een kussen. 
Ik verbind me met de dingen om me heen die er al die tijd al ‘gewoon zijn’. Ik drink een glas water. De vogels zingen, ze lijken nu luider en met meer dan net. De zon verwarmt mijn rug, de wind streelt mijn huid, het gras kriebelt me. 
Paardebloemen, pinksterbloemen, madeliefjes en vergeet-me-nietjes. Ineens zie ik hoeveel verschillende bloemen zich om mij heen in het gras hebben verstopt. Ik pak mijn camera en leg ze vast. Waarom? Ik zie ze toch, is dat niet genoeg? 
Mijn gedachten vliegen alle kanten op, ik vlieg er achter aan. 
Soms kan ik even bij de waarneming van mijn zintuigen blijven. Op zo’n moment merk ik op wat er daarvoor niet was en weet ik dat er nog meer voor mij verborgen is. 
Ik kruip er in. In alles wat ik waar kan nemen, en dan groeit het. De geluiden, de beelden, het gevoel op mijn huid, alles groeit.
Een beestje loopt over mijn been, ik stuur het niet weg, ik blijf er bij met mijn aandacht, het gevoel groeit, het lijkt alsof ik er in op ga. 
Ik verdwijn er in. In de vogels, in het gras, de warmte van de zon. Een zweefwespje hangt pal voor mijn neus stil in de lucht en kijkt me aan. 
Wie kijkt eigenlijk wat aan? Denk ik een fractie van een seconde later? Ik was er niet. Ik was even weg of ik was even alles. 
Dit gaat verder dan ‘tot mezelf komen’. Ik ga door mezelf heen. Alsof ik binnenstebuiten keer en ik buiten mij kan zien wat binnen was en andersom. 
Als ik me hier werkelijk aan overgeef blijft er niets van mij over. Dan vervaagt de grens tussen mij en het gras en is er alleen nog maar kriebelen. Dan vervaagt de grens tussen mij en de vogels en is er alleen nog maar fluiten. Dan vervaagt ook de grens tussen mij, het papier en de pen en is er enkel schrijven. 
Ik ga er letterlijk in op. 
Ik ben aangekomen.


( onderwerp: mindfulness )