Clown Deuntje volgde bij Verhip verschillende cursussen clownerie, waaronder "Mag ik even binnenkomen? -de cursus" . Met dit mooie verhaal geeft ze iets weer van wat de cursussen voor haar hebben betekend.
Dankjewel lieve Deuntje, graag tot speels!
Maretty
De tuin van clownerie
Gebaseerd op de meditatie ‘Berg en Bloem’ van Edel Maex, aangeboden in de cursus ‘Mag ik even binnenkomen?’
Dank je wel tuin, dat je mij mijn gang liet gaan, toen ik het zo hard nodig had. Dat je mij in jou liet werken, zonder dat ik na hoefde te denken. Zodat de herinneringen aan hoe fijn het vroeger was, zomaar ineens naar boven kwamen. Dat ik op mijn blote voeten in het gras liep als kind. De koude sprietjes die tussen mijn tenen kriebelden. De vele uren die ik met mijn handen in de modder zat. Neuriënd op zoek naar beestjes.
Dank je wel dat ik mocht huilen, zonder mij daarvoor te hoeven schamen. Je nam mijn tranen berustend in je op. Ze verdwenen gewoon in de modder. En tot mijn verbazing deed ik jou daar geen kwaad mee. Ik heb het nagekeken, maar ik heb nergens plekken gezien waar je niet meer groeide, doordat mijn tranen daar liggen. In tegendeel. Ik zie hoe er steeds meer planten tot volle bloei komen. Heb ik wellicht wat toegevoegd? Ik durfde kwetsbaar te zijn, omdat ik merkte dat het geen schade met zich mee bracht. In tegendeel. Ik voel hoe ik steeds meer kan groeien. Als een berg in de tuin. Geen berg die als een vulkaan plotseling uit zou kunnen barsten, waardoor mensen bang van mij zullen worden. Geen berg die zo ontworteld is dat er modderstromen ontstaan bij regen, waardoor mensen overspoeld zouden kunnen worden. Maar een berg waar gras op groeit. En bomen en bloemen. Waar je vrij bent en met modder mag kliederen. Waarop kinderen mogen spelen en springen, om te kijken wat ze allemaal (aan) kunnen. En als ze dan genoeg zelfvertrouwen hebben opgebouwd door te voelen dat de berg niet bezwijkt onder hun gespeel en gespring, wordt hen de kracht mee gegeven om zelf ook zo’n berg op te bouwen.
Ik dacht dat ik het kwijt was tuin, mijn kracht. Zoveel gedaan, maar die kracht leek toch echt foetsie. Al zoveel mooie bloemen ontmoet, die altijd bleven staan om te groeten en te delen wat zij hadden; liefde, warmte en aandacht. Maar ik bleef op zoek. Mijn voetstappen klonken hol daar vanbinnen.
Tot ik in een ruimte kwam waar ik de aanwijzingen kreeg om kracht te voelen. Ik wist helemaal niet dat ik zo sterk ben!? Tot ik mij vandaag ineens bedacht tuin, terwijl ik in jou aan het werk was, dat die kracht er altijd al heeft gezeten. Dat die kracht wel steeds groter lijkt te worden, maar misschien alleen maar omdat ik hem nu durf toe te laten en durf te voeden met de liefde, warmte en aandacht van al die bloemen om mij heen.
Terwijl ik jou ontdoe van je laatste wintersluier tuin, zie ik al het nieuwe leven dat volop aan het groeien is, onder die sluier vandaan komen. Je zag er eerst wat verpieterd uit. Het is niet dat de levenskracht er niet was, het moest alleen tevoorschijn gehaald worden. Door iets wat aanmoedigt, iets dat raakt.
In gedachten zie ik de oudere mensen die ik soms spreek voor mij. Onder hun sluier van ouderdom, gaat door de aandacht kracht groeien en bloeien, ogen stralen, het hart is opgeladen; terwijl ze vertellen over wat hen gelukkig maakt. Kom maar op: het mag!!! Laten we samen stralen! Laten we lekker ondeugend doen. Omdat de zuster toch niet kijkt. En al kijkt ze wel, dan doen we het lekker toch. Misschien gaat ze wel meedoen. Mag ze ook even spelen en springen.
En neuriënd zoeken we naar beestjes. Hele lieve beestjes. Ze kruipen op onze vingers, spreiden hun doorzichtige vleugeltjes, zakken door de knietjes en stijgen schommelend op... Dag, tot ziens! Tot speels :-)
Deuntje
Dankjewel lieve Deuntje, graag tot speels!
Maretty
De tuin van clownerie
Gebaseerd op de meditatie ‘Berg en Bloem’ van Edel Maex, aangeboden in de cursus ‘Mag ik even binnenkomen?’
Dank je wel tuin, dat je mij mijn gang liet gaan, toen ik het zo hard nodig had. Dat je mij in jou liet werken, zonder dat ik na hoefde te denken. Zodat de herinneringen aan hoe fijn het vroeger was, zomaar ineens naar boven kwamen. Dat ik op mijn blote voeten in het gras liep als kind. De koude sprietjes die tussen mijn tenen kriebelden. De vele uren die ik met mijn handen in de modder zat. Neuriënd op zoek naar beestjes.
Dank je wel dat ik mocht huilen, zonder mij daarvoor te hoeven schamen. Je nam mijn tranen berustend in je op. Ze verdwenen gewoon in de modder. En tot mijn verbazing deed ik jou daar geen kwaad mee. Ik heb het nagekeken, maar ik heb nergens plekken gezien waar je niet meer groeide, doordat mijn tranen daar liggen. In tegendeel. Ik zie hoe er steeds meer planten tot volle bloei komen. Heb ik wellicht wat toegevoegd? Ik durfde kwetsbaar te zijn, omdat ik merkte dat het geen schade met zich mee bracht. In tegendeel. Ik voel hoe ik steeds meer kan groeien. Als een berg in de tuin. Geen berg die als een vulkaan plotseling uit zou kunnen barsten, waardoor mensen bang van mij zullen worden. Geen berg die zo ontworteld is dat er modderstromen ontstaan bij regen, waardoor mensen overspoeld zouden kunnen worden. Maar een berg waar gras op groeit. En bomen en bloemen. Waar je vrij bent en met modder mag kliederen. Waarop kinderen mogen spelen en springen, om te kijken wat ze allemaal (aan) kunnen. En als ze dan genoeg zelfvertrouwen hebben opgebouwd door te voelen dat de berg niet bezwijkt onder hun gespeel en gespring, wordt hen de kracht mee gegeven om zelf ook zo’n berg op te bouwen.
Ik dacht dat ik het kwijt was tuin, mijn kracht. Zoveel gedaan, maar die kracht leek toch echt foetsie. Al zoveel mooie bloemen ontmoet, die altijd bleven staan om te groeten en te delen wat zij hadden; liefde, warmte en aandacht. Maar ik bleef op zoek. Mijn voetstappen klonken hol daar vanbinnen.
Tot ik in een ruimte kwam waar ik de aanwijzingen kreeg om kracht te voelen. Ik wist helemaal niet dat ik zo sterk ben!? Tot ik mij vandaag ineens bedacht tuin, terwijl ik in jou aan het werk was, dat die kracht er altijd al heeft gezeten. Dat die kracht wel steeds groter lijkt te worden, maar misschien alleen maar omdat ik hem nu durf toe te laten en durf te voeden met de liefde, warmte en aandacht van al die bloemen om mij heen.
Terwijl ik jou ontdoe van je laatste wintersluier tuin, zie ik al het nieuwe leven dat volop aan het groeien is, onder die sluier vandaan komen. Je zag er eerst wat verpieterd uit. Het is niet dat de levenskracht er niet was, het moest alleen tevoorschijn gehaald worden. Door iets wat aanmoedigt, iets dat raakt.
In gedachten zie ik de oudere mensen die ik soms spreek voor mij. Onder hun sluier van ouderdom, gaat door de aandacht kracht groeien en bloeien, ogen stralen, het hart is opgeladen; terwijl ze vertellen over wat hen gelukkig maakt. Kom maar op: het mag!!! Laten we samen stralen! Laten we lekker ondeugend doen. Omdat de zuster toch niet kijkt. En al kijkt ze wel, dan doen we het lekker toch. Misschien gaat ze wel meedoen. Mag ze ook even spelen en springen.
En neuriënd zoeken we naar beestjes. Hele lieve beestjes. Ze kruipen op onze vingers, spreiden hun doorzichtige vleugeltjes, zakken door de knietjes en stijgen schommelend op... Dag, tot ziens! Tot speels :-)
Deuntje
